Tag: การรักษา

โรคชิคุนกุนยาโรคที่มียุงลายเป็นพาหะนำโรค โรคในเด็กใกล้ตัวที่มีอาการคล้ายกับโรคไข้เลือดออก ช่วงฤดูฝนควรเฝ้าระวังเป็นพิเศษค่ะ และการดูแลป้องกันลูกน้อยจากโรคต่างๆย่อมดีกว่าการแก้ไขเสมอ เพราะเราเชื่อว่าคุณพ่อคุณแม่ทุกคนต้องการจะเห็นลูกเจริญเติบโตแข็งแรงสมบูรณ์ทั้งทางร่างกาย สุขภาพ และจิตใจในแต่ละช่วงวัย ดังนั้นบทความนี้เราจะพาคุณพ่อคุณแม่มาทำความเข้าใจเกี่ยวกับโรคชิคุนกุนยาในเด็ก อาการ การรักษา และวิธีการป้องกันโรคค่ะ

โรคชิคุนกุนยา(Chikungunya) เกิดจากการติดเชื้อไวรัสโดยมียุงลายเป็นพาหะนำโรค มีการแพร่ระบาดในช่วงฤดูฝน โดยมีอาการคล้ายกับโรคไข้เลือดออกแต่โรคชิคุนกุนยามีความรุนแรงน้อยกว่าโรคไข้เลือดออกและมีอาการปวดข้อเรื้อรังต่อเนื่องซึ่งอาจนานเป็นเดือนค่ะ ทำให้ผู้ป่วยบางรายมีการวินิจฉัยโรคผิดว่าเป็นโรคข้ออักเสบรูมาตอยด์ได้เช่นกันค่ะ

อาการโรคชิคุนกุนยาในเด็ก

โรคชิคุนกุนยาในเด็ก มีระยะฟักตัวของโรค 2 – 5 วันหลังจากโดนยุงลายที่มีเชื้อชิคุนกุนยากัด อาการโรคชิคุนกุนยาในเด็กที่พบบ่อยได้แก่ มีไข้สูงนาน 2 – 7 วัน ปวดศีรษะ คลื่นไส้อาเจียน ปวดกล้ามเนื้อและปวดในข้อต่อพร้อมอาการบวม ข้อต่อติดขัด เจ็บปวดตามข้อมือและข้อเท้า มีผื่นคัน ท้องเสีย ตาแดง ตาอ่อนล้า หวดกระบอกตา ในบางรายอาจมีภาวะแทรกซ้อนส่งผลต่อตับ ไตและหัวใจ

การรักษาโรคชิคุนกุนยาในเด็ก

การรักษาโรคชิคุนกุนยาในเด็กไม่มีการรักษาหรือวัคซีนเฉพาะที่ออกแบบมาเพื่อต่อสู้กับชิคุนกุนยา การรักษาจึงเป็นการตามอาการ การพักผ่อนอย่างเพียงพอ ดื่มน้ำมากๆป้องการร่างกายขาดน้ำ การรับประทานอาหารที่ดีมีประโยชน์ต่อสุขภาพ เพื่อช่วยให้เด็กๆฟื้นตัวจากโรคชิคุนกุนยาได้เร็วขึ้นค่ะ รวมถึงการปฏิบัติตามคำแนะนำของแพทย์อย่างเคร่งครัด

การป้องกันโรคชิคุนกุนยาในเด็ก

การป้องกันโรคชิคุนกุนยา คุณพ่อคุณแม่สามารถป้องกันลูกน้อยห่างไกลจากโรคได้ดังนี้

• การดูแลรักษาความสะอาดบ้าน จัดบ้านให้โปร่งโล่งไร้มุมอับทึบเพื่อป้องกันการเกาะอาศัยของยุงลาย
• กำกัดแหล่าเพาะพันของยุงลายในบริเวณบ้าน เพื่อป้องการการวางไข่ของยุงลาย เช่น น้ำนิ่งขัง เศษขยะ กระถางต้นไม้ เป็นต้น
• ควรนอนกางมุ้งแม้ในเวลากลางวัน เนื่องจากยุงลายจะมีลักษณะการออกหากินในเวลากลางวัน ชอบอยู่ในบริเวณอับทึบ
• สวมใส่เสื้อผ้าสีอ่อนมิดชิด เนื่องจากยุงลายชอบอยู่ในบริเวณอับทึบค่ะ
• ทาโลชั่นกันยุงที่ปลอดภัยต่อเด็ก หรือน้ำมันยูคาลิบตัส น้ำมันตะไคร้หอม

โรคไส้เลื่อนในทารก เป็นได้ทั้งชายและหญิง

โรคไส้เลื่อนส่วนใหญ่มักเข้าใจว่าเกิดในผู้ชายแต่คุณรู้หรือไม่ว่า โรคไส้เลื่อนในเด็กเกิดได้ทั้งในเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงซึ่งเป็นได้ตั้งแต่เด็กเล็กค่ะ และจะมีวิธีการสังเกตอาการอย่างไร บทความนี้เราจะมาหาคำตอบไปพร้อมกันค่ะ

โรคไส้เลื่อนในทารกคืออะไร

โรคไส้เลื่อนในทารก คือภาวะที่ลำไส้เกิดการเคลื่อนตัวออกจากตำแหน่งเดิมดันตัวเป็นก้อนนูนหรือตุงออกมาตรงบริเวณใดบริเวณหนึ่งของผนังหน้าท้องหรือบริเวณอุ้งเชิงกราน ไส้เลื่อนสามารถเกิดขึ้นได้โดยไม่มีเหตุผลเฉพาะค่ะ เมื่อความดันในช่องท้องทำให้ไส้เลื่อนสามารถนูนออกมาและอาจหายไปเมื่อความดันถูกปล่อยออกมา ไส้เลื่อนในทารกส่วนใหญ่พบในเด็กผู้ชายมากกว่าเด็กผู้หญิงและพบมากที่สุดได้แก่ ไส้เลื่อนสะดือและไส้เลื่อนขาหนีบโดยมีสาเหตุ อาการและการรักษาดังนี้

ไส้เลื่อนบริเวณสะดือ

ไส้เลื่อนสะดือคือไส้เลื่อนชนิดที่เกิดขึ้นรอบๆสะดือทำให้สะดือเป็นก้อนนูนขนาด 2 – 6 เซนติเมตร เนื่องจากกล้ามเนื้อบริเวณหน้าท้องของเด็กทารกยังไม่แข็งแรงการพัฒนาไม่สมบูรณ์ จะพบบ่อยเมื่อเวลาร้องไห้ท้องจะผลักออกมา ไส้เลื่อนบริเวณสะดือส่วนใหญ่มักจะหายไปเองเนื่องจากช่องว่างในผนังกล้ามเนื้อถูกปิดลงเมื่อโตขึ้น ยกเว้นในบางรายที่มีอาการอื่นๆร่วมด้วย เช่น ปวดท้องอย่างรุนแรง มีไข้ อาเจียน หน้าท้องโป่ง เป็นต้น ซึ่งต้องทำการรักษาด้วยการผ่าตัดเพื่อป้องกันภาวะแทรกซ้อนที่อาจเกิดขึ้นต่อไป การผ่าตัดไส้เลื่อนบริเวณสะดือเมื่อผ่าตัดเสร็จแล้ว ทารกสามารถกลับบ้านได้เลยภายในไม่กี่ชั่วโมงหลังการผ่าตัดสะดือ การดูแลคุณพ่อคุณแม่ต้องให้ความสำคัญในการดูแลรักษาความสะอาดมากเป็นพิเศษค่ะ

ไส้เลื่อนบริเวณขาหนีบ

ไส้เลื่อนบริเวณขาหนีบ เป็นการยื่นออกมาของส่วนหนึ่งของลำไส้หรือเยื่อหุ้มเซลล์จากช่องท้อง ซึ่งอาจขยายเกินกว่าขาหนีบ เนื่องจากกล้ามเนื้อในบริเวณขาหนีบของทารกไม่ได้รับการพัฒนาเพียงพอ หรือไม่สามารถรับแรงกดของช่องท้องได้ ไส้เลื่อนบริเวณขาหนีบก้อนนูนจะไม่หายไปและยังคงเป็นก้อนตุงตลอดเวลา อาการที่พบได้แก่ บริเวณขาหนีบบวมเป็นก้อนเนื้อแข็ง เจ็บปวด อาเจียน ร้องไห้งอแงจากอาการเจ็บ เป็นต้น การรักษาไส้เลื่อนบริเวณขาหนีบด้วยการผ่าตัด เพื่อผลักลำไส้กลับสู่ตำแหน่งที่เหมาะสม ผนังกล้ามเนื้อจะถูกเย็บเพื่อป้องกันการกลับมาเป็นซ้ำ

โรคไส้เลื่อนในทารกเป็นภาวะที่ทำให้ลูกของคุณรู้สึกเจ็บปวดมากถึงแม้ว่าจะไม่ใช่โรคร้ายแรงในเด็ก แต่การรู้และสามารถระบุอาการของโรคได้ตั้งแต่เนิ่นๆก็จะทำให้ได้รับการรักษาที่รวดเร็ว ลดความเสี่ยงภาวะแทรกซ้อนที่อาจเกิดขึ้นได้ เพราะสุขภาพของลูกเป็นสิ่งสำคัญ…

ทารกตาแฉะ ขี้ตาเยอะอันตรายหรือไม่

สวัสดีค่ะ คุณพ่อคุณแม่สงสัยหรือไม่ว่าทำไม่ทารกตาแฉะ ขี้ตาเยอะและจะเป็นอันตรายหรือไม่ วันนี้เราจะพามาหาคำตอบกันค่ะ รวมถึงวิธีการดูแลดวงตาลูกน้อยค่ะ

ทารกช่วงอายุ 1-3 เดือนหลังคลอดในบางรายอาจพบว่ามีขี้ตาเยอะ อาการตาแฉะหรือน้ำตาไหล โดยสาเหตุที่พบบ่อยคือทารกมีท่อน้ำตาที่แคบทำให้เกิดการอุดตันของท่อน้ำตา หรือเกิดจากการติดเชื้อแบคทีเรียในระหว่างการคลอด โดยอาจเป็นเพียงข้างเดียวหรือทั้งสองข้างค่ะและอาการที่พบ ได้แก่ มีของเหลวสีเหลืองหรือสีขาวที่มุมของดวงตาและอาจเปลี่ยนเป็นสีเขียวได้ อาจมีรอยแดงเล็กน้อยและเกิดการอักเสบรอบหรือใต้ตา หรือมีน้ำตาไหลซึ่งอาจเป็นผลมาจากการฉีกขาดของท่อน้ำตาค่ะ เป็นต้น นอกจากนี้อาจเกิดจากสาเหตุอื่นๆ เช่น กระจกตาอักเสบ เยื่อบุตาอักเสบ สิ่งแปลกปลอมเข้าตา เป็นต้น

การดูแลลูกน้อยเมื่อมีอาการตาแฉะหรือขี้ตาเยอะ โดยที่คุณพ่อคุณแม่สามารถทำได้ที่บ้านได้แก่

1. การทำความสะอาดด้วยน้ำอุ่นที่ต้มสุก ซึ่งเป็นวิธีที่ได้รับความนิยมมากที่สุดโดยมีขั้นตอนดังนี้

• ล้างมือคุณพ่อหรือคุณแม่ให้สะอาดก่อนการทำความสะอาดรอบดวงตาของลูกน้อย
• นำสำลีชุบน้ำอุ่นที่ต้มสุกแล้วบีบสำลีหมาดๆ เริ่มต้นเช็ดจากหัวตาไปหางตาเบาๆ
• เปลี่ยนสำลีใหม่และทำซ้ำจนกว่าขี้ตาของลูกน้อยจะหมดค่ะ
• ควรเช็ดวันละ 2 – 3 ครั้ง หรือเวลาที่ลูกน้อยมีขี้ตาเยอะหรือตาแฉะ

2. การนวดหัวตา เป็นการนวดบริเวณที่อยู่ใกล้กับดวงตาและจมูกเบาๆอย่างน้อยรอบละ 20-30 ครั้ง ซึ่งจะช่วยในการเปิดท่อน้ำตาที่ถูกปิดกั้นอยู่และควรนวดอย่างน้อย 4 ครั้งต่อวัน

3. ยาป้ายตาปฏิชีวนะหรือยาหยอดตาปฏิชีวนะ การใช้ยาเพื่อรักษาอาการตาแฉะต้องปฏิบัติตามคำแนะนำของกุมารแพทย์อย่างเคร่งครัดไม่ควรซื้อยามาหยอดให้ลูกเองเด็ดขาดค่ะ

4. การผ่าตัดหรือการแยงท่อน้ำตา ในเด็กบางรายที่มีอาการรุนแรงหรือการดูแลรักษาเบื้องต้นแต่ไม่หาย แพทย์จะทำการผ่าตัดหรือการแยงท่อน้ำตาเพื่อแก้ไขภาวะท่อน้ำตาอุดตัน

5. การใช้น้ำนมแม่หยอดตา ซึ่งเป็นวิธีที่ทางการแพทย์ไม่มีข้อมูลสนับสนุนการใช้น้ำนมแม่หยอดตา แต่มีคุณแม่หลายท่านที่มีประสบการณ์จำนวนมากใช้น้ำนมแม่ เพื่อเช็ดสิ่งสกปรกที่ตกค้างออกจากดวงตาของลูกน้อยค่ะ

ภาวะตาแฉะหรือขี้ตาเยอะในเด็กทารกส่วนใหญ่จะไม่ร้ายแรงและสามารถรักษาได้เองด้วยการหมั่นทำความสะอาดค่ะ และอาการตาแฉะหรือขี้ตาเยอะในเด็กอันตรายหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับสาเหตุของการเกิดโรคค่ะ คุณพ่อคุณแม่ควรหมั่นสังเกตอาการและดูแลดวงตาของลูกน้อย หากพกอาการผิดปกติหรือมีภาวะแทรกซ้อนอื่นๆ ควรรีบปรึกษาแพทย์ทันทีค่ะ

โรคไอกรนในเด็ก

โรคไอกรนในเด็ก อันตรายใกล้ตัวลูกน้อยอาการคล้ายโรคหวัดค่ะ โรคไอกรนสามารถเกิดขึ้นได้กับทุกเพศทุกวัยค่ะ แต่มีความรุนแรงหากเกิดขึ้นกับลูกน้อยของคุณเสียงเสียชีวิตได้ ดังนั้นวันนี้เราจะมาทำความเข้าใจหร้อมกับวิธีการป้องกัน ดูแลรักษาโรคไอกรนในเด็กค่ะ

โรคไอกรน คือการติดเชื้อของระบบทางเดินหายใจที่เกิดจากเชื้อแบคทีเรียบอร์เดเทลลา เพอร์ทัสซิส ทำให้เกิดอาการไอรุนแรงอย่างต่อเนื่อง หายใจลำบาก ลักษณะอาการทั่วไปจะคล้ายกับโรคไข้หวัดทั่วไป โรคไอกรนสามารถติดต่อกันได้ง่ายผ่านสารคัดหลั่งละอองของเสมหะ น้ำมูก หรือน้ำลายของผู้ป่วยจากการไอ จาม รวมถึงการใกล้ชิดการหายใจร่วมกับผู้ป่วย โรคไอกรนในเด็กที่พบบ่อยมักเกิดจากการได้รับวัคซีนป้องกันที่ยังไม่ครบ หรือในบางรายอาจยังไม่เคยได้รับวัคซีน รวมถึงติดจากบุคคลใกล้ชิด โรคไอกรนในทารกและเด็กอันตรายเสี่ยงเกิดภาวะแทรกซ้อนซึ่งเป็นอันตรายถึงชีวิตค่ะ

อาการโรคไอกรนในเด็ก

โรคไอกรนมระยะฟักตัว 5-10 วันหลังจากได้รับเชื้อหรือในบางรายอาจนานกว่านั้น อาการของโรคไอกรนในเริ่มแรกอาจคล้ายกับโรคไข้หวัด เช่น มีน้ำมูกไหล ไอจาม ไอเล็กน้อยหรือในบางรายไม่แสดงอาการไอ เป็นต้น หลังจากนั้นประมาณ 1-2 สัปดาห์ จะมีอาการไอต่อเนื่องรุนแรงเป็นเวลานาน ทำให้หายใจลำบาก ในบางรายไอจนริมฝีปากเขียว ตัวเขียวเนื่องจากขาดออกซิเจน หรือไอจนหยุดหายใจซึ่งเป็นอันตรายเสี่ยงเสียชีวิตได้ค่ะ เช่น  ภาวะหยุดหายใจชั่วคราว โรคปอดบวม โรคกลุ่มอาการทางสมอง การติดเชื้อที่ปอด เป็นต้น

การรักษาโรคไอกรนในเด็ก

การรักษาโรคไอกรนในเด็กนั้นเป็นการรักษาตามอาการ เพื่อประคับประคองอาการและลดการแพร่กระจายของเชื้อ ซึ่งแพทย์จะทำการรักษาด้วยการให้ยาปฏิชีวนะต่อเนื่องนานกว่า 2 สัปดาห์ และควรปฏิบัติตามคำแนะนำของแพทย์อย่างเคร่งครัด เช่น หลีกเลี่ยงสารที่ก่อให้เกิดการระคายเคืองหรือสารก่อภูมิแพ้ ทานยาให้ครบตามกำหนอ ฯลฯ

การป้องกันโรคไอกรน

โรคไอกรนในเด็กสามารถป้องกันได้ด้วยการฉีดวัคซีน เพื่อสร้างภูมิคุ้มกันโดยเด็กจะเริ่มฉีดเข็มแรกเมื่ออายุ 2 เดือน, 4 เดือน, 6 เดือน, 18 เดือน และเข็มที่ 5 เมื่ออายุ 4-6 ขวบ และฉีดอีกครั้งตอนอายุ 10-12 ขวบ และหลังจากนั้นควรได้รับวัคซีนกระตุ้นทุก 10 ปีค่ะ รวมถึงการดูแลรักษาสุขอนามัยที่ดีค่ะ

ปัจจุบันโรคนี้พบได้น้อยมากเนื่องจากมีวัคซีนสำหรับป้องกันโรคไอกรนค่ะ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดของการเจ็บป่วยทุกครั้งจะไม่รุนแรงหากได้รับการรักษาอย่างเหมาะสม การเริ่มการรักษาตั้งแต่เนิ่นๆคือกุญแจสำคัญในการรักษาโรคอย่างมีประสิทธิภาพค่ะ

ลูกสะอึกบ่อย อันตรายหรือไม่

ลูกสะอึกบ่อยอันตรายหรือไม่ อีกหนึ่งปัญหากวนใจสร้างความกังวลใจให้กับคุณพ่อคุณแม่ ดังนั้นวันนี้เราจะพามาหาคำตอบเกี่ยวกับการสะอึกในเด็กเล็กเกิดจากอะไร และมีวิธีการรักษาอย่างไร

การสะอึกเป็นเรื่องปกติที่มักเกิดขึ้นกับทุกคนรวมถึงราทกก็มีอาการสะอึกเช่นกันค่ะ อาการสะอึกเกิดจากกล้ามเนื้อกะบังลมสะท้อนกลับของซี่โครงทำงานไม่สัมพันธ์กับการหายใจ โดยไม่ทำให้รู้สึกเจ็บหรือเป็นอันตรายต่อตัวลูกน้อย การสะอึกทิ้งไว้สักพักอาการก็จะหายไปเองค่ะ และเมื่ออวัยวะระบบการทำงานของร่างกายเติบโตจนโตเต็มที่อาการสะอึกจะลดลงตามธรรมชาติค่ะ

สาเหตุของอาการสะอึก สามารถเกิดได้จากหลายสาเหตุซึ่งแบ่งเป็น 2 รูปแบบ ดังนี้

1. อาการสะอึกแบบปกติ เกิดขึ้นจากพฤติกรรมที่มีความเสี่ยง เช่น การกินอาหารหรือนมมากเกินไป หรือในปริมาณมากเกินไป รวมถึงการประทานอาหารที่มีอุณหภูมิแตกต่างกันรวดเร็วมากเกินไป ส่งผลให้ท้องอืดและกะบังลมถูกบังคับให้กระตุก เป็นต้น
2. อาการสะอึกแบบไม่ปกติ มักเกิดจากการเจ็บป่วยโรคต่างๆ เช่น โรคหอบหืด ภาวะแทรกซ้อนของโรคหอบหืดในทารกทำให้เกิดอาการสะอึก ภาวะกรดไหลย้อนในเด็กซึ่งกระตุ้นกระบังลมให้หดตัวอย่างรวดเร็ว ฯลฯ การสะอึกในรูปแบบนี้ควรพบแพทย์เพื่อวินิจฉัยและทำการรักษาที่ถูกต้องต่อไป

การรักษาหรือบรรเทาอาการสะอึกในเด็ก
อาการสะอึกสามารถเกิดขึ้นได้บ่อยครั้งและนานกว่าสิบนาทีต่อครั้งค่ะ และการรักษาอาการสะอึกหรือบรรเทาอาการสะอึกในเด็ก สามารถทำได้ดังนี้

• อาการสะอึกหยุดเองโดยธรรมชาติ อาการสะอึกโดยทั่วไปสามารถหายได้เองค่ะ แต่หากพบว่าลูกน้อยมีอาการติดต่อกันหลายวัน หายใจไม่ออก ควรพาลูกน้อยพบแพทย์เพื่อตรวจหาสาเหตุของการสะอึกที่ผิดปกติค่ะ
• กรณีมีอาการสะอึกหลังกินนมคุณแม่ควรอุ้มลูกน้อยเพื่อให้เรอค่ะ ซึ่งจะช่วยให้สบายท้องลดอาการท้องอืดได้ค่ะ
• กรณีที่ลูกน้อยมีอาการสะอึกที่ผิดปกติ เช่น สะอึกติดต่อกันนานกว่า 3 ชั่วโมง หรือสะอึกจนไม่สามารถกินนมได้ หายใจไม่ออก หรือร่วมกับการอาเจียน ควรรีบพบแพทย์ทันที

การป้องกันอาการสะอึกในเด็กทารก
เนื่องจากอาการสะอึกของทารกมีความหลากหลายของตัวกระตุ้นจึงค่อนข้างยากที่จะหลีกเลี่ยงค่ะ แต่สามารถทำได้เพื่อลดโอกาสที่จะเกิดอาการสะอึก ดังนี้

• หลังจากให้ลูกทานนมแล้ว ควรให้ลูกเรอทุกครั้งเพื่อลดลมในกระเพาะอาหาร
• หลีกเลี่ยงการให้อาหารมากไป เนื่องจากการให้อาหารมากเกินไปเป็นหนึ่งในสาเหตุหลักของอาการสะอึกที่พบในเด็ก
• หลีกเลี่ยงการใช้จุกนมหลอกหรือการใช้ขวดนม เพื่อลดการดูดลมเข้ากระเพาะมากเกินไป
• การนวดหลังลูกน้อยเป็นประจำจะช่วยลดความตึงเครียดของกล้ามเนื้อกะบังลม

ดังนั้นอาการสะอึกเป็นเรื่องธรรมชาติที่สามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคนและทุกช่วงวัยค่ะ ไม่ใช่โรคร้ายแรงไม่เป็นอันตราย และสามารถหลีกเลี่ยงปัจจัยเสี่ยงอาการสะอึกในเด็กได้ แต่ถ้าหากมีอาการสะอึกเรื้อรังหรือปรากฏขึ้นพร้อมกับอาการอื่นๆ ควรรีบพบแพทย์ทันทีค่ะ

อาการแพ้ไข่ในเด็ก

การแพ้ไข่นั้นคล้ายกับการแพ้อาหารอื่นๆ เกิดขึ้นเมื่อระบบภูมิคุ้มกันของทารกแสดงต่อโปรตีนในไข่ภายในไม่กี่นาทีถึงหนึ่งชั่วโมงหลังจากการบริโภคไข่เข้าไปค่ะ และจะทราบได้อย่างไรว่าลูกน้อยแพ้ไข่หรือไม่ วันนี้จะพาคุณพ่อคุณแม่มาหาคำตอบกันค่ะ

การแพ้ไข่นั้นคล้ายกับการแพ้อาหารอื่นๆ เช่น การแพ้โปรตีนนมวัว การแพ้ถั่ว เป็นต้น การแพ้ไข่ในเด็กเกิดจากปฏิกิริยาของร่างกายต่อไข่ผ่านกลไกทางภูมิคุ้มกันของร่างกาย ก่อให้เกิดอาการภูมิแพ้ เช่น อาการน้ำมูกไหล การอักเสบและผื่นที่ผิวหนัง เด็กสามารถเกิดอาการแพ้ไข่ได้ทุกรูปแบบ ไข่มีโปรตีนหลายชนิดที่สามารถทำให้เกิดอาการแพ้ได้ ซึ่งพบว่าการแพ้โปรตีนในไข่ขาวมากกว่าโปรตีนในไข่แดง และปัจจัยที่ทำให้มีความเสี่ยงต่อการเป็นโรคภูมิแพ้ไข่ ได้แก่

• โรคภูมิแพ้ทั่วไป หากเด็กที่มีการแพ้อาหารอื่นๆทำให้มีโอกาสแพ้ไข้ได้เช่นกันค่ะ
• ความบกพร่องทางพันธุกรรม หากคุณพ่อคุณแม่หรือคนในครอบครัวมีอาการแพ้ไข้ ทำให้เด็กมีโอกาสการแพ้ไข้ได้ถึง 40%

อาการของภูมิแพ้ไข่ในเด็ก
โรคภูมิแพ้ไข่ในเด็กมักจะแสดงอาการต่างๆ ดังนี้

• ผื่นบนผิวหนัง บวมแดง ผื่นแพ้ไข่ในทารกเป็นหนึ่งในอาการที่เห็นได้ชัดเจนที่สุด
• อาการบวมและของตา ริมฝีปาก ลิ้นบวมและแดง น้ำมูกไหล ซึ่งมักเป็นอาการแรกที่สามารถสังเกตเห็นถึงอาการแพ้
• คออาจแดงและบวม ซึ่งอาจทำให้เกิดความยากลำบากในการกลืนและหายใจ
• คลื่นไส้ อาเจียน เวียนศีรษะ ปวดท้อง ในเด็กบางรายอาจพบอาการปวดท้องร่วมกับอาการท้องเสีย
• ในเด็กบางราย อาจเกิดการแพ้อย่างรุนแรงซึ่งอาจเป็นอันตรายถึงชีวิต การเต้นของหัวใจอย่างรวดเร็วการเต้นของหัวใจอย่างรวดเร็ว นำไปสู่การสูญเสียเลือดไปยังสมองทำให้เกิดการช็อคหมดสติได้

การวินิจฉัยอาการแพ้ไข่ในทารก
การวินิจฉัยเริ่มต้นด้วยการวิเคราะห์อาหาร ประวัติของโรคภูมิแพ้และโรคอื่นๆ ดังนี้

• การปรับเปลี่ยนอาหาร โดยแพทย์จะทำการเลือกอาหารที่ต้องสงสัยทั้งหมดที่สามารถทำให้เกิดการแพ้จากอาหารของทารก เพื่อหาปฏิกิริยาการแพ้
• การทดสอบโดยหยดสารก่อภูมิแพ้ลงบนผิวหนัง โดยแพทย์จะวางสารสกัดจากสารก่อภูมิแพ้เล็กน้อย แล้วจึงค่อยๆ ทิ่มผิวหนัง หากผิวหนังบริเวณที่ทดสอบสารก่อภูมิแพ้ชนิดใดแสดงจุดสีแดงภายใน 20 นาทีของการทดสอบ แสดงว่าลูกน้อยแพ้สารก่อภูมิแพ้ชนิดนั้นๆ
• การตรวจเลือด เพื่อทำการตรวจหาแอนติบอดีที่เกี่ยวข้องกับการแพ้ไข่

การรักษาอาการแพ้ไข่ในทารก
การรักษาโรคภูมิแพ้ขึ้นอยู่กับความรุนแรงของปฏิกิริยาการแพ้ที่เกิดขึ้น เช่น การทานยาแก้แพ้จะใช้ในการรักษาอาการไม่รุนแรง หากมีอาการแพ้แบบเฉียบพลันรุนแรงต้องได้รับยาฉีดอิพิเนฟริน(Epinephrine) หรืออะดรีนาลีน(Adrenaline) ซึ่งสามารถฉีดได้ด้วยตัวเอง และไปพบแพทย์ทันทีเพื่อรับการตรวจเพิ่มเติม

อาหารทดแทนไข่ในกรณีที่เด็กมีอาหารแพ้ไข่ ได้แก่ เนื้อจากสัตว์ปีกเป็นสิ่งทดแทนไข่ได้ดี เป็นแหล่งโปรตีนและแร่ธาตุในอาหารเพื่อช่วยให้ทารกเจริญเติบโตได้ดี นมถั่วเหลืองเป็นทางเลือกสำหรับผู้ที่แพ้แลคโตสและแพ้ไข่ พืชตระกูลถั่ว เป็นต้น

อาการแพ้ไข่สามารถหายได้หรือไม่
การแพ้ไข่สามารถรักษาได้ค่ะ และเด็กส่วนใหญ่ที่แพ้ไข่จะมีอาการดีขึ้นเมื่อโตขึ้น หรืออาจไม่แพ้ไข่อีกเลยก็ได้ค่ะ ในปัจจุบันมีการรณรงค์ให้ลูกทานนมแม่ในช่วง 6 เดือนแรกเพื่อเสริมสร้างระบบภูมิคุ้มกันที่ดีให้กับลูกน้อยลดการเกิดโรคภูมิแพ้ต่างๆได้ค่ะ

โรคติดเชื้อทางเดินปัสสาวะในเด็ก

การติดเชื้อทางเดินปัสสาวะ (UTI : Urinary Tract Infection) เป็นการติดเชื้อแบคทีเรียที่เกิดขึ้นในทางเดินปัสสาวะส่วนบนหรือส่วนล่างจากผิวหนังบริเวณอวัยวะเพศ หรือทวารหนักผ่านทางปัสสาวะหรือกระแสเลือด และแพร่เข้าไปอยู่ในกระเพาะปัสสาวะหรือไต การติดเชื้อทางเดินปัสสาวะในเด็กมักพบในเด็กผู้หญิงมากกว่าเด็กผู้ชาย เนื่องจากอวัยวะใกล้กับทวารทำให้มีแนวโน้มในการติดเชื้อมากกว่าค่ะ สาเหตุเกิดจากอะไรและมีวิธีการดูแลรักษาอย่างไร เรามีข้อมูลที่น่าสนใจมากค่ะ

อะไรที่ทำให้ติดเชื้อทางเดินปัสสาวะในเด็ก
การติดเชื้อทางเดินปัสสาวะมักพบในเด็กผู้หญิงมากกว่าผู้ชายค่ะ โดยมีปัจจัยเสี่ยงของการเกิดโรคดังนี้

• อุจจาระที่ปนเปื้อนเชื้อแบคทีเรียจากผ้าอ้อมสัมผัสท่อปัสสาวะ
• การเช็ดก้นโดยเฉพาะในเด็กผู้หญิงเมื่อเช็ดจากหลังไปด้านหน้า
• อาการท้องผูกบางครั้งอาจนำไปสู่การบวมของลำไส้ใหญ่ส่วนหนึ่ง ซึ่งสามารถสร้างแรงกดดันต่อกระเพาะปัสสาวะและป้องกันไม่ให้ตะกอนไหลออกมา
• ความผิดปกติทางด้านรูปร่างของไต ท่อไต และกระเพาะปัสสาวะ
• Vesicoureteral reflux ภาวะปัสสาวะไหลย้อนกลับเป็นภาวะที่ปัสสาวะไหลย้อนกลับจากกระเพาะปัสสาวะขึ้นสู่ท่อไตหรือไต ทำให้เกิดการติดเชื้อซ้ำๆซึ่งเป็นอันตรายต่อไตในระยะยาวได้ค่ะ

อาการติดเชื้อทางเดินปัสสาวะในเด็ก เนื่องจากเด็กๆยังไม่สามารถอธิบายถึงอาการที่เกิดขึ้นได้ชัดเจน แต่คุณพ่อคุณแม่สังเกตได้ดังนี้

• มีไข้โดยไม่มีอาการอื่นๆและไม่ทราบสาเหตุ
• อาเจียน เบื่ออาหาร ถ่ายเหลว
• ปัสสาวะขุ่นมัวหรือสีแดง มีกลิ่นแปลกๆ
• ปัสสาวะบ่อย หรือปัสสาวะไม่สุด
• ร้องไห้ขณะปัสสาวะบ่งบอกถึงความเจ็บปวด แสบร้อน

หากพบอาการดังกล่าวควรรีบพบแพทย์ เพื่อตรวจวินิจฉัยโรคและทำการรักษาที่ถูกต้องต่อไปค่ะ

การรักษาโรคติดเชื้อทางเดินปัสสาวะในเด็ก
การติดเชื้อทางเดินปัสสาวะในเด็ก เนื่องจากปัญหาส่วนใหญ่เกิดจากการติดเชื้อแบคทีเรียจึงใช้ยาปฏิชีวนะในการรักษา ซึ่งเป็นไปตามความเหมาะสมกับสภาวะการติดเชื้อและความรุนแรงของเด็กแต่ละคน ระยะเวลาในการรักษา 7-14 วัน ในกรณีที่มีการอุดตันของท่อปัสสาวะอาจต้องทำการผ่าตัดค่ะ เพื่อหลีกเลี่ยงการเกิดซ้ำของโรคได้ค่ะ

การป้องกันการติดเชื้อทางเดินปัสสาวะ
การป้องกันการติดเชื้อทางเดินปัสสาวะในเด็กสามารถทำได้ดังนี้

• ไม่ควรกลั้นปัสสาวะ
• เด็กผู้หญิงการทำความสะอาดควรเช็ดจากด้านหน้าไปด้านหลัง
• เด็กผู้ชายควรทำความสะอาดบริเวณหนังหุ้มปลายอวัยวะเพศ
• ทานอาหารที่มีเส้นใยอาหาร ดื่มน้ำสะอาดให้เพียงพอเพื่อป้องกันการท้องผูก

การเจ็บป่วยของเด็กๆทุกครั้งควรรีบพบแพทย์ เพื่อการรักษาที่ถูกต้องและทันท่วงทีค่ะ หลากปล่อยไว้อาจเกิดภาวะที่รุนแรงกับลูกของคุณได้

สวัสดีค่ะ คุณพ่อคุณแม่เคยสังเกตุการขับถ่ายของเจ้าตัวน้อยไหม มีลักษณะอย่างไร มีการขับถ่ายบ่อยเกินไปหรือไม่ บทความนี้เราจะพาไปหาคำตอบค่ะ

ลูกปัสสาวะอย่างไรที่เรียกว่าบ่อย
– เด็กอายุต่ำกว่า 5 ปี ปัสสวะจำนวน 8 – 14 ครั้งต่อวัน
– เด็กอายุ 6 – 8 ปี ปัสสวะจำนวน 6 – 12 ครั้งต่อวัน
– เด็กอายุ 9 – 14 ปัสสวะจำนวน 6 – 8 ครั้งต่อวัน

สาเหตุการปัสสาวะบ่อยในเด็ก
ลูกปัสสาวะบ่อยๆคุณพ่อคุณแม่หลายๆท่านอาจคิดว่าเป็นเพราะลูกดื่มน้ำเยอะเกินหรือเปล่า ซึ่งอันที่จริงแล้วการปัสสาวะบ่อยๆนั้นมี 2 ปัจจัยหลักคือ ทางด้านร่างกายและทางด้านจิตใจค่ะ
การปัสสาวะที่เกิดจากทางด้านร่างกาย เช่น

• ความผิดปกติของกระเพาะปัสสาวะ
• ติดเชื้อในทางเดินปัสสาวะ ซึ่งเกิดจากการติดเชื้อแบคทีเรียทำให้ปัสสาวะบ่อยครั้ง และมีอาการความเจ็บปวดร่วมด้วยค่ะ
• การรับประทานยากลุ่มที่มีสารกระตุ้นการขับถ่ายปัสสาวะ เช่น ยาแก้แพ้บางกลุ่ม เป็นต้น
• การดำเนินชีวิตประจำวัน การบริโภคเครื่องดื่มที่เป็นฟองจำนวนมาก และเครื่องดื่มที่มีคาเฟอีนอาจทำให้ปัสสาวะบ่อยเช่นกันค่ะ
• ท้องผูกหรือกลั้นอุจจาระ ในเด็กบางคนที่มีนิสัยไม่เข้าห้องน้ำหรือการกลั้นอุจจาระ ทำให้เกิดการกดทับบริเวณกระเพาะปัสสาวะ ซึ่งมีแนวโน้มที่จะทำไปกระตุ้นให้ปัสสาวะบ่อย

การปัสสาวะที่เกิดจากทางด้านจิตใจ เช่น กรณีฝึกการขับถ่าย ซึ่งส่งผลให้เด็กมีความกังวล ไม่หมั่นใจหากปัสสาวะราดก็จะโดนดุ อายเพื่อนๆหรือคนรอบข้าง เป็นต้น

การรักษาขึ้นอยู่กับสาเหตุของการปัสสาวะบ่อยในเด็กค่ะ ในกรณีที่เกิดความผิดปกติของร่างกายแพทย์จะทำการวินิจฉัยเพื่อทำการรักษาต่อไปค่ะ ซึ่งสามารถรักษาด้วยการใช้ยาปฏิชีวนะ หรือหากเกิดจากทางด้านจิตใจ คุณพ่อคุณแม่ควรเพิ่มความหมั่นใจให้กับลูก ไม่ควรกดดันหรือทำโทษหากลูกปัสสาวะราดกางเกงค่ะ คุณพ่อคุณแม่ต้องทำความเข้าใจ และค่อยๆฝึกฝนเรื่องการขับถ่ายค่ะ อาการทั้งหมดก็จะหายไปเองค่ะ เราขอเป็นกำลังใจให้กับเด็กๆที่กำลังฝึกฝนเรื่องของขับถ่านนะคะ

ดีซ่าน หรืออาการตัวเหลืองในเด็ก ถึงแม้จะไม่ใช่โรคติดต่อร้ายแรงและสามารถรักษาให้หายได้ค่ะ แต่เป็นโรคที่พบบ่อยในเด็กตั้งแต่แรกเกิดและควรเฝ้าระวังภาวะแทรกซ้อน โรคดีซ่านโดยส่วนใหญ่เกิดจากการทำงานที่ผิดปกติของตับ ระบบน้ำดี และเซลล์เม็ดเลือดแดง ดังนั้นเราจะพามาทำความเข้าใจเกี่ยวกับโรค อาการ การรักษา รวมถึงวิธีการป้องกันโรคค่ะ

โรคดีซ่านในเด็กแรกเกิด คือลักษณะของเด็กที่มีอาการตัวเหลือง ตาเหลือง ซึ่งเกิดจาการเพิ่มตัวของเม็ดสีผิว(มิลิรูบิน) นอกจากนี้ภาวะดีซ่านในเด็กสามารถเกิดจากสาเหตุต่างๆ ได้แก่

• ทารกคลอดก่อนกำหนด เนื่องจากตับยังพัฒนาไม่สมบูรณ์ทำให้ร่างกายไม่สามารถขับบิลิรูบินได้
• ตับอักเสบจากการติดเชื้อ
• โรคตับอักเสบซึ่งสามารถนำไปสู่โรคดีซ่านได้ค่ะ เนื่องจากเม็ดเลือดแดงแตก
• ภาวะท่อน้ำดีอุดตัน ส่งผลให้ร่างกายไม่สามารถขับบิลิรูบินออกจากร่างกายได้
• ผู้ป่วยโรคไข้มาลาเรีย โรคโลหิตจาง ภาวะเม็ดเลือดแดงป่องจากพันธุกรรม เป็นต้น
• การรับประทานอาหารไม่ถูกสุขลักษณะ ซึ่งอาจส่งผลให้ตับทำงานผิดปกติ

อาการของโรคดีซ่านในเด็ก

อาการของโรคดีซ่านในเด็กที่มักแสดงให้เห็นคือ ผิวหนังและดวงตาเหลือง สีของปัสสาวะเข้ม และอุจจาระมีสีเหลืองซีดลง นอกจากนี้ยังพบอาการอื่นร่วมด้วย ได้แก่

• มีไข้สูง หนาวสั่น
• อ่อนเพลีย เหนื่อยง่าย
• คันผิวหนังมาก
• เบื่ออาหาร น้ำหนักลดอย่างรวดเร็ว
• ปวดท้องรุนแรง อาจบ่งบอกถึงความไม่สมดุลของน้ำดี
• ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ ปวดข้อ

การรักษาโรคดีซ่านเป็นการรักษาตามสาเหตุของการเกิดโรค ป้องกันการเกิดซ้ำ และป้องกันภาวะแทรกซ้อนที่อาจเกิดขึ้นได้ เช่น ในกรณีที่เกิดจากการคลอดก่อนสามารถหายเองได้ด้วยการทานนมแม่ที่เพียงพอ และหายเองได้ภายใน 1 – 2 สัปดาห์ กรณีเกิดจากโรคตับอักเสบ แพทย์จะทำการรักษาด้วยการใช้ยาต้านไวรัส การรักษาภาวะท่อน้ำดีอุดตันด้วยการผ่าตัดแก้ไขระบบทางเดินน้ำดี เป็นต้น

การป้องกันโรคดีซ่านในเด็ก

การดูแลสุขภาพเป็นพื้นฐานของการป้องกันโรคต่างๆที่ดีที่สุดค่ะ เช่น การเลือกรับประทานอาการที่ครบ 5 หมู่ ถูกสุขลักษณะทางอาหารที่สะอาดปรุงสุกใหม่ ดื่มน้ำสะอาด ออกกำลังกายเป็นประจำ รวมถึงการฉีดวัคซีนป้องกันไวรัสตับอักเสบ เพียงเท่านี้ก็สามารถป้องกันโรคต่างๆในเด็กที่อาจเกิดขึ้นกับลูกของคุณได้ค่ะ